29 de xaneiro do 2002, un poema de OLGA NOVO

Querida mamá: 

estou aprendendo a ladrar.

une saison en enfer. repite comigo Une-Saison-En-Enfer.

trinta xeracións de meu analfabetas Eu estou aprendendo a ladrar.

marcar un nunca territorio coa epiglote 

coma un cadelo coma un can de palleiro 

escadelearme ata volver en min en can entón pronuncio 

Walt Walt

Walt Whitman mamá.

estou aprendendo a ladrar.

póñome de cu pró sol agárrome a unha aixada e 

tento imitar o son do cuco do cuco de cu pró sol entón 

a miña gorxa esprémese de dor

e oulan coma nunca os futuros posibles que nos fan esbombar as veas 

coma unha pota de leite na lareira.

os ollos do meu amor levan dentro 

o troupeleo dos chocallos uncontrautro uncontrautro 

da novena sinfonía de Gustav Mahler 

mamá.

e eu míroche prós ollos prós olliños estás tan cansa 

pero eu non e aquí

é o intre da furia can

escoito con atención a campá de cris 

tal dos teus soños incumpridos 

coma unha escultura delicada de Brancusi 

de Cons tan tín Brancusi.

unha vez e outra vez o corazón grandísimo 

igual ca unha cerrota andoa o outono es ti ou ou ou loba 

velaquí me tés bailando berrando choutando 

unha mestra gutural un volcanciño gutural 

coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf.

eu míroche prás mans podería lamberche as cicatrices das mans

ata que deran luz 

e curarche as hernias discais cun só verso alexandrino

cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e despois despois

contar unha por unha as túas canas enraizadas nas idades do mundo

a túa lingua plantígrada mamá

podería mesmo reestructurarche a osamenta 

co implante dunha canción anarquista.

ás veces sinto a dor sedimentándose 

lámina

por

lámina

coma a pizarra:

é un esguince emocional chantado na caluga 

e para ladrar así ás veces é preciso chorar iodo 

abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o sol tan preto

a tres centímetros do iris

mamá

eu tiña que mamar da túa médula

asombrar o mundo cando che baixa a compaixón ás caries

e ós peitos

caídos

co cansazo.

para poder ladrar eu tería que rillar durante anos 

a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos 

a túa anemia circulando en sentido inverso polo sangue 

tería que ir contigo enterrar ó teu irmán de vintesete anos e 

apretar a meixela para non tronzar a lingua 

coa súa tuberculose                                      mamaíña.

ben sei eu que para poder ladrar 

tería que ir contigo á miña infancia 

e verme case morrer deshidratada 

e pregarlle á virxe na que non cres

que me devolvera á vida de tres meses e medio

e soldarme no teu colo para sempre 

coma unha peza de ferro do teu ventre.

non penses que non sei que para poder ladrar 

tería que ir contigo ás derradeiras horas

da mamá Carmiña agarrada ás catro puntas do seu pano 

e ó teu bazo.

ben o sei ben sei eu todo

que para eu aprender este ladrido 

á fin fixeron falla

mil mulleres lavando a reo no río de Saá 

e mil arando e dúas mil cosendo e cinco mil 

apañando cozas e garabullos no medio do monte e Ti 

sobre todo ti plantando pinos nun serragoto inmenso 

desaprendendo canto es

esfuracando as túas dúbidas.

Querida mamá: estou aprendendo a ladrar.

alguén me ve abríndome a queixada ata que a fendo e digo xa 

xa ladro ou coma o can non non

coma Camille Claudel coma Camille Claudel coma Camille Claudel 

coma Camille mamá no mármore 

coma Camille

coma Walt Whitman Walter Benjamin vou mamá 

vou deica ti

vou eu vou

outa

outa

ouh...

from: A cousa vermella (Espiral Maior, 2004)